Hącia Kazimierz (1877–1934), bankowiec. Ur. 19 XI, był synem Emila, drobnego kupca, i Joanny z Bulmajerów. Spośród pięciorga rodzeństwa jedynie H. otrzymał wykształcenie. Gimnazjum ukończył w Oleśnicy, a uniwersyteckie studia prawne i ekonomiczne w Berlinie i Würzburgu, gdzie uzyskał tytuł doktora praw i ekonomii. Pierwszą praktykę zawodową odbył H. w berlińskich instytucjach ubezpieczeniowych. W r. 1902 został skarbnikiem, a od grudnia 1907 r. do listopada 1909 był kontrolerem w Zarządzie Banku Przemysłowców w Poznaniu, najpotężniejszej wówczas na ziemiach polskich spółdzielni kredytowej. 23 IX 1909 r. Rada Nadzorcza Banku Włościańskiego w Poznaniu wybrała H-ę na kierownika instytucji. Wraz ze zmianą kierownictwa nastąpił pod wpływem H-i zasadniczy zwrot w kierunku działalności tego Banku, który przestawił się z lokat zagranicznych na lokaty krajowe. Od r. 1912 coraz większą uwagę zwracała dyrekcja Banku na przemysł i handel, współdziałając przy zakładaniu nowych przedsiębiorstw. Wynikało to z przekonania H-i, że za rządów pruskich w Wielkopolsce należy wzmacniać stan mieszczański, aby położyć tamę polityce germanizacyjnej. Przez szereg lat był H. prezesem Związku Młodzieży Kupieckiej, a w l. 1907–14 radnym miejskim Poznania. W okresie pierwszej wojny światowej H., pełniąc w dalszym ciągu funkcje dyrektora naczelnego Banku Włościańskiego (który od r. 1917 zmienił nazwę na Bank Handlowy w Poznaniu), doprowadził tę instytucję do nienotowanego przedtem rozkwitu.
16 I 1919 r. H. powołany został na stanowisko ministra przemysłu i handlu w gabinecie Paderewskiego. Wydaje się, że nominacja ta, poza przyczynami politycznymi, była spowodowana trudnościami finansowymi rządu, który miał nadzieję, że za cenę powołania wybitnych przedstawicieli poznańskiego życia finansowo-gospodarczego (J. Englicha i H-i) uda mu się uzyskać znaczniejszą pożyczkę w zamożnych bankach Wielkopolski (uprzednio, 13 I, banki poznańskie odmówiły udzielenia pożyczki gabinetowi Moraczewskiego). Jako minister przemysłu i handlu H. zorganizował aparat ministerstwa oraz powołał do życia szereg instytucji wyspecjalizowanych, jak np. Urząd Elektryfikacyjny. H. w swej działalności kierował się doktryną liberalizmu gospodarczego, był przeciwnikiem nadmiernego wpływu państwa na życie gospodarcze, ale uważał, że w okresie przemian, w którym znajdowała się Polska, pewna, zresztą dość ograniczona interwencja rządu w sprawy przemysłu i handlu jest nieunikniona i niezbędna. H. stał na stanowisku, że przemysł Polski musi zapewnić samowystarczalność kraju w zakresie artykułów przemysłowych i w tym celu powinien zmienić kierunek produkcji, która przed wojną dostosowana była głównie do potrzeb eksportu. Szczególną uwagę w swej działalności praktycznej zwracał na uruchamianie nieczynnych zakładów przemysłowych. Dla skoordynowania wysiłków w tej dziedzinie proponował opracowanie specjalnego planu trzyletniego.
Ze stanowiska ministra ustąpił H. na własną prośbę 12 VIII 1919 r. i poświęcił się całkowicie pracy w Banku Handlowym w Poznaniu. Bank pod kierownictwem H-i z roku na rok rozszerzał zakres swoich interesów. W r. 1921 doprowadził H. do połączenia ze znajdującym się w poważnych kłopotach finansowych Bankiem Kupiectwa Polskiego. Połączony bank (pod nazwą Polski Bank Handlowy), działający nadal pod kierownictwem H-i, skoncentrował się na finansowaniu przemysłu. W r. 1922 Bank miał już udziały w 89 przedsiębiorstwach, których kapitał zakładowy wynosił przeszło 6,5 miliarda marek. H. z racji swego kierowniczego stanowiska w Banku był członkiem rad nadzorczych 21 przedsiębiorstw, z czego w 8 zajmował stanowisko prezesa lub wiceprezesa. Wiele z tych przedsiębiorstw były to zakłady znane, jak np. Herzfeld i Victorius, Zakłady Amunicyjne «Pocisk». Do r. 1922 H. nie angażował się w działalności politycznej. Dopiero w t. r., pod wpływem W. Witosa, dał się wciągnąć w wir bieżącej polityki i pozwolił na wystawienie swej kandydatury w wyborach do Senatu z listy PSL Piast w woj. poznańskim. Do Senatu, wobec słabości Piasta na terenie Wielkopolski, nie wszedł, natomiast krokiem tym naraził się panującej wszechwładnie w Wielkopolsce Narodowej Demokracji. Gdy pogłębiająca się inflacja oraz zamrożenie bardzo znacznych kapitałów bankowych w finansowych przedsiębiorstwach spowodowało załamanie się w r. 1925 Polskiego Banku Handlowego, rząd Grabskiego nie udzielił mu żadnej pomocy, choć pomoc taką uzyskał szereg innych banków. Przeciwko kierownictwu Banku wysunięto wiele zarzutów, obarczających je odpowiedzialnością za sytuację, w jakiej Bank się znalazł. Oskarżenia te znalazły wyraz w anonimowej broszurze (autorem jej był K. Lietz), na którą odpowiedział H. w pracy W obliczu prawdy. W związku z ustanowieniem nadzoru sądowego nad Polskim Bankiem Handlowym (1925) H. usunął się od działalności w Banku i zamieszkał w Owidzu w pow. starogardzkim, gdzie zmarł 25 VIII 1934 r. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.
Fot.: Bank Przemysłowców w Poznaniu, P. 1911 s. 32; „Kur. Pozn.” 1934 nr 383; – Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; – Bank Przemysłowców w Poznaniu. Pięćdziesięciolecie 1861–1911, P. 1911 s. 48; Rzepeccy T. i W., Sejm i Senat 1922–7, P. 1923 s. 498, 536; Urban R., Polski Bank Handlowy 1872–1922. Monografia z okazji 50-letniego jubileuszu, P. [b. r.] s. 21–2, 30; – E. K., Przewrót w Polsce, I. Rządy ludowe, Kr.-W. 1919 s. 76, 105; Hupka J., Z czasów wielkiej wojny. Pamiętnik nie-kombatanta, Wyd. 2., Lw. 1937 s. 56; Lietz K., Z «tajemnic» Polskiego Banku Handlowego Tow. Akc. w Poznaniu, P. 1926 s. 4, 6, 17, 19, 21; Przemówienia K. H-i w Sejmie. Sprawozdania stenograficzne r. 1919, posiedzenie 10, szp. 412–4, 421–4, posiedzenie 32, szp. 19–23, posiedzenie 35, szp. 4–6, posiedzenie 43, szp. 57–9, posiedzenie 62, szp. 21–2, posiedzenie 71, szp. 81–9; Wierzbicki A., Wspomnienia i dokumenty, W. 1958 I 404; – „Kur. Pozn.” 1934 nr 383, 405; „Monitor Pol.” 1919 nr 183; – Arch. Akt Nowych w W.: Protokoły posiedzeń Rady Ministrów t. 5 k. 233–4, 243, 251, 257, 337, 672, 822, 866, 876–7, 934, 951, 976–8, 1036–7, 1052, 1062, t. 6 k. 109, 179–80, 238, 395, 431, 479, 590, 629–44, 647, 792, 819, t. 7 k. 72; – Informacje syna, Witolda.
Zbigniew Landau